Ο Γκάντι της Κεντροαριστεράς

Ο Γκάντι της Κεντροαριστεράς 1

Τον Ιούνιο του 2011 διαδηλωτές έκαψαν την Αθήνα λόγω της ψήφισης του σωτήριου αναθεωρημένου μνημονίου. Ο Γιώργος Παπανδρέου μέσα στην πρωθυπουργική λιμουζίνα κατηφόριζε τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, προσπαθώντας να φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου μέσω της Βασιλέως Γεωργίου, επειδή στη Βασιλίσσης Σοφίας από το «Χίλτον» ώς το Σύνταγμα σουλατσάριζαν αρκετοί «αγανακτισμένοι».

Μερικοί –εγκάθετοι μάλλον– ειδοποιήθηκαν από κάποιο υποσύστημα της Ασφάλειας και του έστησαν ενέδρα στη συμβολή των λεωφόρων Β. Κωνσταντίνου και Β. Γεωργίου. Μόλις τον είδαν, άρχισαν να πετούν νεράντζια στο αυτοκίνητό του. Λέγεται ότι αυτή ήταν η χαριστική βολή. Ο Παπανδρέου που ήδη σήκωνε το βάρος των δυσκολότερων 20 μηνών της Μεταπολίτευσης μπήκε οργισμένος στο γραφείο του, τηλεφώνησε στον Αντώνη Σαμαρά και του είπε ότι οι συνθήκες επιβάλλουν τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Ο Σαμαράς διαφώνησε, αλλά για μία ακόμα φορά οι εκτιμήσεις του Παπανδρέου, που για πολλούς έμοιαζαν εκτός πραγματικότητας, επιβεβαιώθηκαν λίγο καιρό αργότερα. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ορκίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Οι περιπέτειες που σφράγισαν την περασμένη δεκαετία δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας ότι η αδιάκοπη αναταραχή ήταν υποκινούμενη από κέντρα που απεργάζονταν την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ηταν μια αποσταθεροποίηση βγαλμένη μέσα από εγχειρίδια για το πώς ένα κλίμα  δυσαρέσκειας μεγεθύνεται σε εξέγερση. Για την επιτυχία του σχεδίου επιστρατεύτηκε η τεχνογνωσία της Αριστεράς ενισχυμένη από ένα ακροδεξιό παρακράτος και τα νέα (τότε) μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο Παπανδρέου είχε σίγουρα ενημερωθεί ότι κάποιοι πήγαν να στήσουν «Αραβική Ανοιξη» στην Αθήνα, ενώ γνώριζε ότι πλήρωνε και το ιστορικό μίσος της Αριστεράς για τους Παπανδρέου και κυρίως για τον παππού του Γεώργιο Παπανδρέου που με τη βοήθεια των Αγγλων νίκησε στη σύγκρουση του «Δεκέμβρη του ’44».

Εννιά χρόνια αργότερα θα περίμενε κανείς ότι θα υποστήριζε το νομοσχέδιο που αφαιρεί από τους γνωστούς-αγνώστους την άνεση να εκμεταλλεύονται τις διαδηλώσεις για να κλονίζουν την εμπιστοσύνη στην αστική πολιτική.

Ωστόσο, αποφάσισε ότι δεν θα συμβάλει στον δημοκρατικό έλεγχο του δικαιώματος στη διαμαρτυρία. Γιατί έγινε τόσο «Γκάντι» απέναντι σε όσους συνέβαλαν στον εκτροχιασμό της πρωθυπουργίας του; Γιατί είναι επαγγελματίας. Στο πλαίσιο της φωτισμένης οικογενειοκρατίας που εγγυάται την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας μετά το άδοξο τέλος της βασιλείας, ο Παπανδρέου παραμένει ο κληρονόμος της πολυκατοικίας της Κεντροαριστεράς. Αν θέλει να ανακτήσει τη διαχείριση και να διαπραγματευτεί με τους καταληψίες, τότε οφείλει να εκφράζει το προοδευτικό φαντασιακό μιας παράταξης που θεωρεί τη διαμαρτυρία ιερή και αθώα. 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *