Ο Σπύρος έγειρε μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και η ματιά του χάθηκε στο γαλάζιο του ουρανού. Ερχόταν η άνοιξη, το ήξερε, μα αυτήν την φορά δεν ερχόταν μόνη της. Η καρδιά του είχε ανθίσει σαν την μυγδαλιά που κοσμούσε τον απέναντι κήπο. Σαν τις πολύχρωμες και ευωδιαστές φρέζες που κι αυτές κάθε χρόνο έστελναν το μήνυμα της ανάστασης πριν την Ανάσταση.
Από το μυαλό του περνούσαν εικόνες ευτυχίας, λιβάδια πόθου κι αγάπης εξυψωτικής. Η μορφή εκείνης ήταν παντού, γύρω του, μέσα του, τον είχε πλημμυρίσει με την ομορφιά της κι ας μην είχαν ανταλλάξει παρά μόνον μια φλογερή ματιά. Αχ… Εκείνα τα γκριζοπράσινα μάτια σημάδεψαν την ύπαρξή του. Ούτε θυμόταν από πότε είχε να νιώσει έτσι. Κι ήταν η Ιωάννα που τον ταξίδευε σε παραδεισένιους κόσμους, εκεί που ο έρωτας ήταν ο αδιαμφισβήτητος παντοκράτορας.
Διαβάστε περισσότερα στο Astrology.gr
