Το τέρας και η παγίδα

Το τέρας και η παγίδα 1

Η εξυγίανση ήταν πάντα μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Συνεχώς την επιδιώκαμε και διαρκώς μας ξεγλιστρούσε. Η ταραχώδης περιπέτεια της κάθαρσης κατέληγε πάντα σε κομματική αντιδικία. Ας μην πέσουμε σήμερα στην ίδια παγίδα. Διότι οι κραυγές της αντιπολίτευσης περί πολιτικής εκμετάλλευσης των αποκαλύψεων για το Μάτι, θα μπορούσαν να μετατρέψουν τις προσπάθειες για εξυγίανση σε πολιτική αντιπαλότητα και να χαθεί η ουσία.

Το Μάτι δεν είναι η μοναδική υπόθεση που αποκάλυψε ότι οι «ηθικά πλεονεκτούντες» ασκούσαν το είδος εξουσίας που κατήγγειλαν, αλλά είναι η πιο βαριά: αποτελεί την πιο φρικιαστική κορύφωση μιας ασθένειας οδυνηρά γνωστής.

Το Μάτι δεν είναι η μοναδική υπόθεση που δείχνει ότι η λέπρα της διαφθοράς δεν απομακρύνεται μόνο με μεμονωμένες καταδίκες, αλλά είναι η πιο δραματική και μπορεί να τονώσει την πολιτική τόλμη για βαθύτερο ξήλωμα των χαλύβδινων υπόγειων δικτύων. Διότι είναι εφιαλτικά διαχρονικό το τέρας της αδιαφορίας, της κακοδιαχείρισης, των στεγανών, των μεγαλόσχημων μανδαρίνων που τίποτα δεν περνά από τα χέρια τους χωρίς οφέλη, της σιωπηρής αλληλεγγύης μεταξύ κατεργαραίων, των παγιωμένων νοοτροπιών, της συγκάλυψης. Αποτυπώθηκαν στους ανατριχιαστικούς διαλόγους –που έφερε στο φως η Μαριάννα Κακαουνάκη– μεταξύ αξιωματούχων, οι οποίοι έβαλαν τις υπηρεσιακές αντιδικίες τους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.

Η διαφθορά είναι βαθιά, συστημική. Είναι φαινόμενο αλληλένδετο με τη λειτουργία των θεσμών. Οι στρεβλές συντεταγμένες που νοθεύουν σχέδια, διευκολύνουν εγκλήματα, καθηλώνουν στη βολική ακινησία ορίζονται από φαιούς κόμβους βαθιά μέσα στο σώμα της διοίκησης. Αν προσφέρουν κάτι στο κοινωνικό σώμα είναι η βεβαιότητα ότι το κράτος είναι «ημέτερο», αδιαφανές, αναξιόπιστο, και εντέλει ανίκανο να προστατεύσει αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Το Μάτι δεν είναι η μοναδική υπόθεση που ξεγύμνωσε τις κάστες οι οποίες λειτουργούν συνωμοτικά, εξασφαλίζοντας στα μέλη τους προνόμια και αμοιβαίες παράνομες εκδουλεύσεις, όμως είναι η πιο επώδυνη, η πιο ντροπιαστική. Με εμφανή την κυβερνητική βούληση για κάθαρση, θα μπορούσε να αποσπάσει τον δημόσιο λειτουργό από τη νοσηρή αίγλη των εξαχρειωμένων προτύπων, από τον εθισμό στην παρατυπία, από τα μικρά δώρα για μεγάλα αδικήματα, να τον ωθήσει να κοιτάξει εντός του, να θυμώσει και να φασκελώσει τους «δασκάλους» που τον στράβωσαν. Τότε θα είχαμε λιγότερα άμεσα θύματα και μικρότερη γενική βλάβη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *