Πώς το λένε διάφοροι πεφωτισμένοι; Να κάνουμε ευκαιρία την κρίση, αυτό λένε, με ύφος πατερναλιστικό, πεπεισμένοι πως είναι οι νέοι διδάσκαλοι του γένους. Και επιπλέον, από το ύψος της αυθεντίας τους, ή από άμβωνα τηλεοπτικό, διακηρύσσουν ότι η πανδημία ίσως είναι και ευλογία, αφού μας ωθεί «να ξαναβρούμε τον εαυτό μας», «να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας» κτλ. Εντάξει, οι ελάχιστοι αραγματίες, όσοι έχουν την πολυτέλεια να ζουν την καραντίνα σαν άραγμα και κοκούνινγκ, να συνεχίζουν δηλαδή τον ατάραχο προπανδημικό βίο τους, δεν έχουν πρόβλημα να υιοθετήσουν τις περί ευλογίας ελαφρότητες και να τις ανεβάσουν και στο Ινσταγκραμ, κάτω από φωτογραφίες ενδοσκοπικής φιλαυτίας. Οι άλλοι όμως; Οι πολύ περισσότεροι; Πώς νιώθουν αυτοί;
Απίθανο μοιάζει να νιώθουν ευλογημένοι (από Θεό, από κυβερνήτες ή από εργοδότες) όσοι περνούσαν δύσκολα προ κορωνοϊού και τώρα περνούν πολύ δυσκολότερα. Οσοι έμειναν από τη μια μέρα στην άλλη δίχως δουλειά, αλλά και δίχως καμιά σιγουριά ότι, μόλις επανέλθει η μυθολογημένη «κανονικότητα», θα ξαναβρεθούν στο πόστο τους, και με τις ίδιες –έστω ισχνές– απολαβές.
Οσοι διέσωσαν με χίλια βάσανα το μαγαζάκι τους από την πρώτη κρίση, την οικονομική, και τώρα, με τη δεύτερη απανωτή κρίση, την υγειονομική, βλέπουν ότι πρέπει να περάσουν μύρια νέα βάσανα, και χωρίς πολλές ελπίδες. Οσοι αντιλαμβάνονται ότι το σπιτάκι τους, το πρώτο και μοναδικό, το κοκκινοδανεισμένο, απειλείται και τώρα με κατάσχεση, παρά τις έκτακτες συνθήκες και παρά το κυβερνητικό υποσχεσιολόγιο-ευχολόγιο.
Οσοι ακούν πως «οικοδομήθηκε νέα εμπιστοσύνη προς το κράτος», τη βλέπουν μάλιστα και δημοσκοπικώς αποτυπωμένη σε θηριώδη ή τερατώδη ποσοστά (85% – 90% – 95%), όταν όμως βγαίνουν λίγο έξω από τον ωραίο κόσμο που πλάθεται διακαναλικά, συναντούν την κακόμορφη πραγματικότητα και συνειδητοποιούν ότι τα δικά τους δικαιώματα ελάχιστα προστατεύονται. Και από πάνω έχουν να καταπιούν την ωμή ειρωνεία πρωτοκλασάτων υπουργών-πρωταθλητών της χυδαιότητας, που διαβεβαιώνουν ότι μια χαρά μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος και με τετρακόσια ευρώ, αφού είναι κλεισμένος μέσα. Αφήστε, δε, που κινδυνεύει να καταντήσει τρακόσια κιλά από την οργιώδη μασαμπούκα.
Μα ναι. Πολλοί, όλοι, θα ήθελαν να εννοήσουν την κρίση σαν ευλογία. Δεν φαίνεται όμως να τα καταφέρνουν. Θα φταίει ο οικογενειακός τους ψυχαναλυτής. Εχουν, πώς δεν έχουν. Μήπως δεν κοντεύουμε να πιστέψουμε πως έχουμε όλοι οικογενειακό γιατρό;
