Κυρίαρχη πάντα η εσωστρέφεια

Κυρίαρχη πάντα η εσωστρέφεια 1

Μπορεί να είναι φυσιολογικό, ενδεχομένως να αποτελεί στοιχείο της ακατάλυτης ελληνικής πραγματικότητας, αλλά ο λεγόμενος «πολιτικός διάλογος» των τελευταίων αρκετών ημερών έχει όλα τα στοιχεία της εσωστρέφειας και της ομφαλοσκόπησης, όπως άλλωστε ορίζουν τα ήθη και τα έθιμα της χώρας. Η Ελλάδα ως μικρή χώρα παράγει λίγες αξιόλογες ειδήσεις, που μόνο η πληθώρα των μίντια και των δημοσιογράφων από τη μία πλευρά και η ακατάπαυστη φλυαρία πολιτικών και καφενόβιων πολιτών από την άλλη, καταφέρνουν να πολλαπλασιάζουν με γραφή, ήχο και θέαμα. Ετσι τρέφεται και η μεγαλομανία που έχει περάσει στο εθνικό DNA ότι εδώ βρίσκεται το κέντρο του κόσμου, ώστε δικαιολογημένα το τόσο γίνεται… τόοοσο.

Υπάρχει βέβαια και μία τρίτη άποψη που υποστηρίζει ότι τέτοιες είναι οι δυνατότητες της ελληνικής πολιτικής τάξης. Οπου πολιτική τάξη δεν νοείται αποκλειστικά και μόνο αυτή που αποτελείται από τους κομματικούς αρχηγούς και τους βουλευτές. Αποτελείται και από τα κομματικά στελέχη, τους δημάρχους, τα δημοτικά συμβούλια, τους συνδικαλιστές, τους νεολαίους των κομμάτων, τους φοιτητοπατέρες, τα επιμελητήρια, τους ιδιοκτήτες των μίντια, τους δημοσιογράφους κι ένα σωρό άλλους που ασκούν πολιτική σε περιορισμένο ή όχι πεδίο.

Πρόκειται για τους μισούς Ελληνες περίπου, που, ή είναι εθισμένοι στην εσωστρέφεια, ή τα ενδιαφέροντά τους είναι μονοσήμαντα και εξαιρετικά συγκεκριμένα, ή αδιαφορούν για όσα γίνονται πέρα από τη μύτη τους, ή διακατέχονται από πλήρη και άδολη άγνοια.

Ολα αυτά καταλήγουν και ταυτόχρονα διαμορφώνουν ένα σχεδόν περίκλειστο περιβάλλον. Απόδειξη η πολιτική καθημερινότητα των ημερών και μαζί της η αντίστοιχη ενασχόληση των μίντια. Διάλογος και αντιπαράθεση για το ψευδεπίγραφο «άσυλο» των πανεπιστημίων, τη δράση των «μπαχαλάκηδων», αν και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται από τη συντεταγμένη πολιτεία, τις «νταηλίδικες» επιδείξεις κάποιων βουλευτών, όσα γίνονται γνωστά –σωστά ή διαστρεβλωμένα– από την κατάθεση του κ. Φρουζή στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τη δράση του Δημ. Παπαγγελόπουλου.

Διανθισμένα τα παραπάνω από ουρανομήκεις ανοησίες αντιπολιτευόμενων και συμπολιτευόμενων βουλευτών, αλλά και υπουργών. Πάντα υπό τους ήχους τριών επαναλαμβανόμενων «άυλων», όμως «πολιτικά ορθών» λέξεων, γενικά αποδεκτών ως ζητούμενα και κανείς δεν τολμά να αντικρούσει: «δημοκρατία», «κανονικότητα», «ανάπτυξη». Α, να μην ξεχάσουμε και τη συζήτηση για την εξέλιξη της σημερινής 17ης Νοέμβρη!

Για ένα μεγάλο μέρος του κοινού, αυτού δηλαδή που δεν ανήκει στην πολυπληθή πολιτική τάξη με την ευρεία έννοια, ο λεγόμενος «δημόσιος διάλογος» και οι συνεχείς αντιπαραθέσεις που θυμίζουν φουσκοθαλασσιές σε φλιτζάνι του καφέ, προκαλούν αφόρητη πλήξη και ανία.

Που συχνά οδηγεί στην αδιαφορία. Κακώς, αφού η κοινωνική ζωή είναι συνυφασμένη με την πολιτική, που όμως εμείς ως έθνος έχουμε απαξιώσει και αντικαταστήσει με μικροπολιτική εσωστρέφειας και ανούσιες αντιπαραθέσεις σε θέματα που οι άλλοι, δηλαδή αυτοί στους οποίους υποτίθεται ότι ανήκουμε, έχουν λύσει ή θεωρούν ληγμένα εδώ και πολλά χρόνια.

Κλασικά παραδείγματα το καθεστώς και η λειτουργία των πανεπιστημίων, ο ρόλος του κράτους, η έννοια του νόμου κ.λπ. Με θλιβερό αποτέλεσμα επίσης να μην παράγονται αξιόλογοι πολιτικοί ή πολιτικά στελέχη με όραμα και ικανότητες από μία απαξιωμένη σε όλες τις διαστάσεις της πολιτική. Αρα, φαύλος κύκλος…

Δυστυχώς η χώρα αρνείται ή δεν θέλει να καταλάβει και να παραδεχθεί ότι η εσωστρέφεια και η ανούσια αντιπαράθεση παραβλέπει ότι γεγονότα και αποφάσεις που λαμβάνονται εκεί δημιουργούν το παρόν και σχηματίζουν το μέλλον της. Πέρα από τα οφθαλμοφανή που έχουν σχέση με τη συμπεριφορά της Τουρκίας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπάρχουν και άλλα. Σαν την απόφαση να διακοπεί στο τέλος του 2021 από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων η δανειοδότηση έργων που σχετίζονται με ορυκτά ενέργειας. Που σημαίνει ότι ο δημόσιος διάλογος πρέπει να στραφεί βασικά στον σχεδιασμό και στη δημιουργία εθνικών στρατηγικών σε διάφορους τομείς που το απαιτούν. Στη βελτίωση της στρατιωτικής άμυνας, της αποτελεσματικότητας του κράτους, της ενσωμάτωσης νέων τεχνολογιών, της οργάνωσης της παιδείας, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Για την επιβίωση, όχι για άλλο λόγο…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *