Η ευκαιρία ενός άλλου θριάμβου

Η ευκαιρία ενός άλλου θριάμβου 1

Πριν από 49 ημέρες, καθώς σιγά σιγά η χώρα έκλεινε και έμπαινε σε μια πρωτοφανή καραντίνα για να αποφύγει μια τραγωδία σαν της κοντινής Λομβαρδίας, έγραφα ότι η κρίση θα ήταν μια ευκαιρία ενός απίθανου θριάμβου. “Αν τα καταφέρουμε”, έγραφα, “αν κάνουμε την υπομονή που χρειάζεται για όσο χρειαστεί, υπακούοντας στους ειδικούς με πειθαρχία και σοβαρότητα, τότε ίσως κατορθώσουμε κάτι για το οποίο θα αξίζουμε να είμαστε περήφανοι”.

Θα σας πω κάτι τώρα. Δεν πολυπίστευα ότι ένας τέτοιος θρίαμβος είναι πραγματικά εφικτός. Αλλά να ‘μαστε τώρα, σχεδόν όλοι ακόμα εδώ. Δεν γίναμε Λομβαρδία. Δεν είδαμε νεκρούς να φορτώνονται μαζικά σε κονβόι φορτηγών, γιατρούς να αποφασίζουν ποιος θα πάρει τον αναπνευστήρα και ποιος θα πεθάνει, ίσα ίσα, είδαμε πειθαρχία, εμπιστοσύνη, την απρόσμενα υποδειγματική αντοχή του συστήματος υγείας και της εφοδιαστικής αλυσίδας και διθυράμβους στους New York Times και από το Γιουβάλ Χαράρι. Τώρα, σύμφωνα με την έρευνα της διαΝΕΟσις που δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα, το 86% των Ελλήνων πιστεύουν ότι “τα πράγματα πάνε προς τη σωστή κατεύθυνση”, ένα ποσοστό-ρεκόρ που δεν έχει ξαναεμφανιστεί σε έρευνα. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς του πρωθυπουργού, της προεδρίας της δημοκρατίας, της κυβέρνησης, του δημάρχου, του περιφερειάρχη είναι θεαματικά αυξημένη σε σχέση με το 2018. Όσον αφορά τα συναισθήματα, έχουν αυξηθεί σημαντικά η αισιοδοξία, η υπερηφάνεια, η σιγουριά, έχουν μειωθεί θεαματικά η ανασφάλεια, ο θυμός και η απογοήτευση, σε σχέση με μόλις πέντε μήνες πριν. Πότε νιώθει έτσι μια κοινωνία; Μετά από ένα θρίαμβο.

Τώρα, λοιπόν, αφού εκείνος ο στόχος επετεύχθη, περνάμε σε μιαν άλλη φάση. Τη Δευτέρα αρχίζει η χαλάρωση των μέτρων, σταματά ο περιορισμός στα σπίτια, αλλάξαμε και hashtag. Ο νέος στόχος, όμως, είναι πιο θολός. Ενώ πριν ξέραμε ακριβώς τι προσπαθούμε να σώσουμε (το σύστημα υγείας από την κατάρρευση, να μην κολλήσουμε όλοι ταυτόχρονα) και ξέραμε και τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε (να κάτσουμε στο σπίτι και να μη βγαίνουμε αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη), η περιγραφή του πιθανού επόμενου θριάμβου είναι λίγο πιο δύσκολη. Τι θέλουμε να πετύχουμε τώρα; Να ανοίξει η οικονομία, να δουλέψουν οι άνθρωποι, να γίνουν οι πανελλήνιες, να αποσυμπιεστεί λίγο ο κόσμος. Ταυτόχρονα, υπάρχει και ο (σε κάποιο βαθμό ανομολόγητος) στόχος να αρχίσουμε να κολλάμε σιγά σιγά, τώρα το καλοκαίρι, κυρίως οι νέοι και οι υγιείς για να αυξηθεί η ανοσία στον πληθυσμό, που είναι πολύ χαμηλή. Και όλα αυτά να τα κάνουμε χωρίς να αρχίσουν να αρρωσταίνουν πολλοί ταυτόχρονα κάτι που, παρ’ όλο που εν τω μεταξύ έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε αριθμό οι ΜΕΘ στην Ελλάδα, θα μας οδηγήσει, αναπόφευκτα, σε νέο κλείσιμο. Και τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε αυτό; Να αρχίσουμε να βγαίνουμε, να δουλεύουμε και να καταναλώνουμε, αλλά προσέχοντας, κρατώντας αποστάσεις, πλέοντας χέρια και φορώντας μάσκες. Με άλλα λόγια, δεν θα έχουμε κανονικότητα, αλλά θα είναι σα να έχουμε. Περίπου. Αυτή τη φορά είναι πολύ πιο δύσκολο να περιγραφεί το τι θέλουμε να πετύχουμε, και αρκετά πιο δύσκολο αυτό που πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε.

Εδώ ίσως είναι χρήσιμο να κοιτάξουμε λίγο πάλι παραέξω, βλέποντας τι έγινε σε άλλα μέρη που άνοιξαν. Στο Χοκάιντο, ένα μεγάλο νησί της Ιαπωνίας, είχαν το πρώτο κρούσμα στις 28 Ιανουαρίου. Έκλεισαν τα σχολεία και επέβαλαν περιοριστικά μέτρα στις 28 Φεβρουαρίου. “Τα καταφέραμε”, έλεγαν χαρούμενοι λίγες εβδομάδες μετά. Πράγματι, όπως θα κατορθώναμε κι εμείς ένα μήνα αργότερα, την χαμήλωσαν την καμπύλη. Στις 17 Μαρτίου, την πρώτη μέρα στην οποία δεν υπήρχαν νέα κρούσματα στο νησί, τα μέτρα έπαψαν να ισχύουν και τα σχολεία ξανάνοιξαν. Σιγά σιγά, όμως, τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται πάλι. Στις 7 Απριλίου άγγιξαν τα 200 νέα κρούσματα μέσα σε 24 ώρες. Στις 12 Απριλίου, τα σχολεία στο Χοκάιντο ξανάκλεισαν και τα μέτρα μπήκαν πάλι σε ισχύ.

Οπότε, θα μπορούσε να πει κανείς, όπως πριν στοχεύαμε στο “να μη γίνουμε Λομβαρδία”, τώρα ο στόχος να πρέπει να γίνει “να μη γίνουμε Χοκάιντο”. Όμως ο πραγματικός στόχος, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να διατυπωθεί καλύτερα ως εξής: Να δούμε πώς θα πάει. Να δοκιμάσουμε, βγαίνοντας από την καραντίνα, να καταλάβουμε τι μας παίρνει και πόσο. Να διαπιστώσουμε αν όντως μπορούμε να λειτουργήσουμε την κοινωνία και την οικονομία σε κάποιο ανεκτό επίπεδο, προσέχοντας, ή αν σε λίγο καιρό, ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσέξουμε, θα χρειαστεί να ξανακλείσουμε τα πάντα για να μην γεμίσουνε οι ΜΕΘ, όπως έκαναν στο Χοκάιντο.

Η ιστορία αυτή θα τραβήξει πολύ. Στην έρευνα της διαΝΕΟσις το 40% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι θα επανέλθουμε σε μια “κανονική καθημερινότητα” μέσα στο επόμενο δίμηνο. Συνολικά, 7 στους 10 νομίζουν ότι θα επανέλθουμε μέχρι το Σεπτέμβριο. Κάνουν λάθος. Αυτό δεν περνάει έτσι εύκολα, και δεν θα τελειώσει για πολλούς μήνες ακόμη, ίσως και χρόνια. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Έχοντας κερδίσει την πρώτη μάχη και έχοντας ανταπεξέλθει στο πρώτο σοκ, από τη Δευτέρα εμείς θα αρχίσουμε να εξερευνούμε τι θα γίνει παρακάτω. Αν μέσα σ’ αυτό, το πιο περίεργο καλοκαίρι της ζωής μας, κατορθώσουμε να μάθουμε, να δοκιμάσουμε και να καταλάβουμε πώς θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε αυτούς τους μήνες (ή τα χρόνια) μέχρι να βρεθεί θεραπεία ή/και φτιαχτεί το εμβόλιο και ξεμπερδέψουμε, δεν θα είναι μικρό πράγμα. Θα είναι, κι αυτός, ένας κάποιος θρίαμβος.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *