«Οχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει κορωνοϊός. Δεν ξέρω κανέναν που να τον κόλλησε, άρα γιατί να πιστέψω πως υπάρχει;». Αυτό είναι το «επιχείρημα» από το οποίο κρεμούν τη σιγουριά τους οι περισσότεροι αρνητές της ύπαρξης του κορωνοϊού. Οποια γλώσσα κι αν μιλούν, αφού πρόκειται για οικουμενικό κοινό τόπο. Πολλοί απ’ όσους δεν αντέχουν την ογκολιθική αυτοπεποίθηση των αρνητών (την ώρα που οι νεκροί παγκοσμίως αγγίζουν τις 800.000) προχωρούν στο απονενοημένο διάβημα να ελέγξουν λογικά τον ισχυρισμό τους. Οχι τίποτε εξεζητημένα πράγματα βέβαια. Με την αλφαβήτα της κοινής λογικής.
Για παράδειγμα: Κι εγώ, λέει ο άλφα, δεν ξέρω κανέναν που να πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Και μακάρι να σημαίνει αυτό πως η νόσος είναι απλώς κακόγουστη φήμη. Σημαίνει; Εγώ, λέει ο βήτα, δεν γνώρισα ποτέ και πουθενά –ούτε καν στο φέισμπουκ– κανέναν που να πολέμησε στα Δερβενάκια και στον Μαραθώνα. Αρα, όλα είναι ένα ψέμα, ένας μύθος (δύο μάλλον) σωβινιστικής κοπής. Κι εγώ, σπεύδει ο γάμα να συμμετάσχει σ’ έναν αγώνα χαμένον εξαρχής, δεν ξέρω κανέναν που να κέρδισε στο Τζόκερ. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, στην Ελλάδα τον Τζόκερ μόνο από το σινεμά τον ξέρουμε.
Ουδείς αρνητής πείθεται από τέτοια αντεπιχειρήματα, αλλά ούτε και από κανένα άλλο. «Εμένα θα μου πεις ρε;». Ελα ντε. Τι να σου πούμε και προς τι, παντογνώστη μας; Είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε ναζίδια αλλοδαπά και ημεδαπά ότι δεν ζει ο λατρεμένος τους Αδόλφος, κρυμμένος στην Κοίλη Γη ή στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Στο μυαλό σου, κατειλημμένο από ακλόνητες σιγουριές, δεν χωράει η ταπεινή σκέψη ότι με 230 νεκρούς στην Ελλάδα από τον ιό και με 7.000 κρούσματα, είναι απολύτως λογικό να μην ξέρεις κανέναν, ούτε νεκρό ούτε κρουσματία. Οσο και να φθίνουμε πληθυσμιακά, παραμένουμε δέκα εκατομμύρια.
Κι ύστερα, αν ζεις σε πολυκατοικία, έχεις πάρει είδηση πόσοι συγκάτοικοί σου πέθαναν την τελευταία διετία ή τριετία; Ή πόσα μωρά γεννήθηκαν; Στη γειτονιά σου, όσο μικρή, ξέρεις πόσοι βασανίζονται από καρκίνο; ή από φυματίωση; ή από AIDS; Πώς λοιπόν θα μπορούσες να γνωρίσεις και να αριθμήσεις τα θύματα της COVID-19, που από πολλούς αντιμετωπίζονται σαν να έχουν ταυτόχρονα φυματίωση και AIDS; Σαν στιγματισμένοι; Σαν εχθροί της κοινωνίας, αναγκασμένοι να ζουν ανώνυμα και σιωπηρά το δράμα τους; Εχεις διαβάσει πολλές ιστορίες θυμάτων;
Μάταιος λόγος, μάταιος κόπος. Οποιος «δεν ξέρει κανέναν…» δεν θέλει να ξέρει τίποτε που να τον ξεβολεύει.
