Η εικονοκλαστική αντιμετώπιση του αποικιακού παρελθόντος των ευρωπαϊκών χωρών, ή οι βίαιες αντιδράσεις στις σκληρές φυλετικές διακρίσεις κατά των μαύρων Αμερικανών από τη λευκή εξουσία δεν αποτελούν καινούργιο φαινόμενο, σε καμία από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Τα σύμβολα της καταπίεσης αιώνων, είτε πραγματικά, είτε φαντασιακά αποτελούν πάντα τον πρώτο στόχο σε ταραχώδεις περιόδους, όπως αυτή στην οποία έχει βουλιάξει αυτή τη στιγμή η Αμερική. Τις προηγούμενες εβδομάδες πολυεθνικές επιχείρησαν να «αγκαλιάσουν» αυτό το κίνημα, με κύριο σκοπό την προβολή της ανάγκης να προωθηθεί με τρόπο συνεκτικό η ανάγκη αναγνώρισης μιας πραγματικότητας: οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε και μεγαλώνουμε στον δυτικό κόσμο (αν αυτός υποτεθεί ότι περιλαμβάνει την Ε.Ε., τη Βόρεια Αμερική και την Ωκεανία) είναι ολοένα και πιο πολυφυλετικές, πολυθρησκευτικές και ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αντιμετωπίζεται τις περισσότερες φορές ως διάκριση. Προφανώς μένει να γίνουν ακόμη πολλά, προκειμένου η ανεκτικότητα των κοινωνιών να γίνει ειλικρινής και να εμπεδωθεί.
Ωστόσο, ελλοχεύει ένας κίνδυνος. Αυτή η νέα πολιτική ορθότητα, έτσι όπως προβάλλεται από τα mainstream media, τη μεγάλη μερίδα του φιλελεύθερου πολιτικού συστήματος, τις πολυεθνικές που έχουν κάθε συμφέρον να προωθούν σε μια ολοένα και πιο ομογενοποιημένη αγορά σχεδόν οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων, μια εικόνα που θα ταιριάζει «γάντι» ακόμα και στον πιο απομακρυσμένο καταναλωτή.
Οι προσπάθειες αυτές θα ήταν θεμιτές αν σταδιακά δεν καταγραφόταν μια αντίστροφη τάση, δηλαδή η δαιμονοποίηση των απόψεων που αποκλίνουν από αυτό τον ιδεατό, ανιστορικό, σχεδόν αιωρούμενο στα σύννεφα, κόσμο. Ανάμεσα στο πολιτικά ορθό και τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, υπάρχει μια τεράστια, κρίσιμη μάζα, ανθρώπων που δεν αισθάνονται ότι χωρούν ούτε στη μια, ούτε και στην άλλη πλευρά.
Είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που ζουν, επιβιώνουν και καμιά φορά συνομιλούν με τρόπο ο οποίος δεν είναι ενδεδειγμένος. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πολλές φορές αν είναι ρατσιστικό το γεγονός ότι μου αρέσει να παρακολουθώ το «Big Bang Theory», όπου ο Σέλντον, ο Λέοναρντ, η Πένι, ο Ρατζές, ο Χάουαρντ, η Εϊμι και οι άλλοι, ενσαρκώνουν στερεότυπα που πολλές φορές μου φαίνονται ξεκαρδιστικά. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν είμαι ούτε ρατσιστής, ούτε μισαλλόδοξος. Και φαντάζομαι ότι το ίδιο νιώθουν και πολλοί ακόμα.
